...ได้โปรดรับรู้นิยาม...ของความเป็นห่วง...
...ว่า...ความรู้สึกทั้งปวง...ที่ฉันมอบให้...
...ล่องลอยเคว้งคว้าง...เดินทางมาแสนไกล...
...แท้คือเยื่อใย..น้ำใจ..ไมตรี...
...หมายไขว่ใคร่คว้า...รักมาแนบอก...
...ใช่ว่าเพ้อพก...อยากทบทวนเรื่องนี้...
...แม้ร้างห่างไกล...ใช่สิ้นไมตรี...
...อยากให้คนดี...รับรู้เรื่องราว...
...ว่าแสนคิดถึง...ตราตรึงในจิต...
...แม้เสี้ยวแห่งชีวิต...เคยคิดเหน็บหนาว...
...มีร้อนรุ่มสุมใส่...บ้างในครั้งคราว...
...เจ็บปวดรวดร้าว...ทุกคราวที่คำนึง...
...อยากบอกให้รู้...ผู้อยู่ตรงนี้...
...ยังคงปรารถนาดี...มีความซาบซึ้ง...
...อดีตกาลผ่านแล้ว..ไม่แคล้วตราตรึง...
...มอบความคิดถึง...สุดซึ้งมากมาย...
...คิดย้อนกลับไป...ถึงผู้อยู่ไกลสุดปลายฟ้า...
...สืบเสาะค้นหา...ทิศทางอันหลากหลาย...
...สะท้อนความคิด...ดวงจิตไม่คิดกลับกลาย...
...ไม่เคยเสื่อมคลาย...เปลี่ยนไปจากเดิม...
...รู้ซึ้งตรึงตรา...เกินกว่าพร่ำบอก...
...แม้อาการภายนอก...มาดนิ่งไร้สิ่งเสริม...
...เสมือนเฉยชา...ดั่งว่าผิดแผกจากคนเดิม...
...แต่อ่อนโยนนั้นเริ่ม...ต่อเติมเพิ่มทรวง...
...เก็บงำความรัก...ไว้อย่างนิรันดร์...
...พร้อมกับความสำคัญ..."แสนรักแสนห่วง"...
...ฉันให้ไปแล้ว...หัวใจหมดทั้งดวง...
...ความรู้สึกทั้งปวง...ยังยืนยง...
...เยื่อใยสายรัก...ที่ถักเป็นสร้อย...
...ฉันเฝ้ารอคอย..เธอผู้ประสงค์...
...แม้ว่าอยู่ไกล...ยังคนึงหา...ทุกครามั่นคง...
...ด้วยจิตจำนง...ตรงสัมผัสใจ...
ขอขอบคุณ กลอนรัก จาก : http://thaipoem.com/forever/ipage/poem146725.html
โดยคุณ อัลมิตรา